จุดเริ่มต้นและความเป็นมาของการให้พวงหรีดในงานสำคัญ

               พวงหรีดคือดอกไม้สดที่ขึ้นรูปเป็นวงกลมหรือวงรีและมีใบไม้แซมเพื่อความสวยงาม เป็นสิ่งที่หลายคนเห็นจนชินตาในงานศพ และถือเป็นสิ่งสำคัญที่ขาดไม่ได้จนเรียกว่าต้องมีทุกงาน ทั้งยังนิยมให้สืบต่อกันมาอย่างยาวนานจนถึงปัจจุบันโดยน้อยคนนักที่จะทราบว่าแท้จริงแล้วใครเป็นผู้ริเริ่มให้มีพวงหรีดในงานสำคัญ และอะไรเป็นเหตุปัจจัยสำคัญที่ยังทำให้สิ่งนี้ยังคงมีอยู่ต่อเนื่องเรื่อยมา

ต้นกำเนิดของพวงหรีด

• ไม่ได้มาจากอารยธรรมของไทย
• สันนิษฐานว่ามาจากอารยธรรมของชาวยุโรปตอนใต้ จากการพบมงกุฎทองที่สลักเป็นลายดอกไม้และใบไม้ของนักรบยุโรปในช่วงประมาณ 400 กว่าปีก่อนคริสตกาล ทั้งนี้คาดว่าเป็นการทำขึ้นมาเพื่อเป็นขวัญและกำลังใจให้กับนักรบ
• ต่อมาในช่วงศตวรรษที่ 16-19 ได้มีการทำพวงหรีดจากกระดาษและริบบิ้น โดยการนำกระดาษมาตัดเป็นรูปดอกไม้และสานกับริ้บบิ้นเป็นวงกลม ทั้งนี้ได้ใช้มงกุฎดอกไม้ที่ค้นพบก่อนหน้านี้เป็นต้นแบบ ซึ่งพวงหรีดดังกล่าวได้นำมาใช้ในงานเฉลิมฉลองการต้อนรับพระเจ้า
• จากนั้นได้มีเปลี่ยนจากกระดาษและริบบิ้นมาเป็นดอกไม้สดแต่ยังมีขนาดไม่ใหญ่มาก โดยเริ่มมีการนำไปวางในโบสถ์ก่อนและได้กลายมาเป็นสิ่งที่ใช้ไว้อาลัยให้กับผู้ที่เสียชีวิตในที่สุด
• พวงหรีดได้เริ่มเข้ามาในประเทศไทยช่วงสมัยรัชกาลที่ 5 ซึ่งเป็นยุคที่มีวัฒนธรรมตะวันตกเข้ามาอย่างแพร่หลายและหรีดก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ถูกนำเข้ามาด้วยเช่นกัน จากบันทึกทางประวัตศาสตร์พบว่าหรีดถูกนำใช้เป็นครั้งแรกในงานของเจ้าจอมมารดาเปี่ยมซึ่งเป็นสนมเอกในรัชกาลที่ 4 จากนั้นได้มีการใช้ในงานศพของคนชั้นสูงในวัง ขยับมาเป็นคนชั้นกลาง และคนทั่วไปในที่สุด โดยนิยมใช้ดอกไม้สดเป็นหลักเพราะต้องการสื่อถึงความไม่แน่นอนของสิ่งที่ต่าง ๆ ที่ต่างเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป เสมือนดอกไม้สดที่สวยงาม แต่ก็ต้องเหี่ยวเฉาและเน่าลงในที่สุด เป็นอย่างนี้เรื่อยมาจนกลายมาเป็นสัญลักษณ์หนึ่งของการไว้อาลัยในงานศพ

ถึงแม้ว่าพวงหรีดจะไม่ได้มีต้นกำเนิดมาจากอารยธรรมของคนไทย แต่ด้วยคนไทยถือรับอารยธรรมนี้มาอย่างยาวนานตั้งแต่อดีตกาลจนถึงปัจจุบัน จนกระทั่งสิ่งนี้ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของอารยธรรมไทยไปแล้ว ถึงขั้นมีการประยุกต์ให้หรีดมีความหลากหลายมากขึ้น เช่น การทำหรีดผ้าห่ม หรีดดอกไม้ปลอม หรีดยารักษาโรค หรีดพัดลม หรีดของใช้ หรือหรีดบริจาคเพื่อการกุศลต่าง ๆ ให้เราเลือกมากมายตามงบประมาณและความชอบส่วนบุคคลที่เรามี